Άρθρο σύνταξης 11/2015
…….δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες.
Από παιδί οργανωμένα και με την υποστήριξη της οικογένειας με πολύ κόπο, με ατελείωτες ώρες δουλειάς (διαβάσματος) από το Δημοτικό, το Γυμνάσιο και το Λύκειο, τα Φροντιστήρια ξένων γλωσσών και τα Φροντιστήρια προετοιμασίας για τις εισαγωγικές εξετάσεις προς το Πανεπιστήμιο, αγωνίες, ξενύχτια, ένας ατέλειωτος μαραθώνιος και πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα μπαίνοντας στην Ιατρική Σχολή ξανά τόμους και τόμους βιβλίων, ξανά αγωνίες και ξενύχτια.
Πήρες το Πτυχίο και η χαρά κρατάει όσο και το πάρτι με τους φίλους και συγγενείς γιατί ήδη ξεκινάει ο επόμενος γύρος, πού και πότε ειδικότητα, άντε και επειδή η αναμονή είναι ατέλειωτη πήρες τον δρόμο για το εξωτερικό, άλλη γλώσσα από αυτή που μιλάς και σπούδασες, άλλο σύστημα, άλλη πολιτιστική και πολιτισμική νοοτροπία, ατελείωτες ώρες δουλειάς (10-12/ημ.), εφημερίες, ανάγκη για νέο διάβασμα.
Τελειώνεις (αν δεν σε τελειώσουν) και το δίλημμα: επιστροφή ή παραμονή;
Παραμονή με δουλειά σε οργανωμένο χώρο, σε όμορφο αστικό περιβάλλον, με ασφάλεια και δυνατότητα να σχεδιάσεις και να οργανώσεις στο ορατό μέλλον την δουλειά και ζωή σου αλλά μακριά από ανθρώπους και τόπους αγαπημένους.
Επιστροφή στην χώρα σου με άριστα εφόδια (γνώσεις), άριστη τεχνική κατάρτιση, ικανός να ανταποκριθείς στις απαιτήσεις της επιστήμης σου και πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα σε ένα δημόσιο σύστημα (που δεν προσλαμβάνει) άντε σαν επικουρικός χωρίς δικαιώματα, σε μια άτυπη ομηρία με μισθολογική απαξίωση και ευνουχισμένος από τις ανεπάρκειες σε υλικά και μέσα ή έναν ιδιωτικό χώρο όπου η «πίτα» έχει μικρύνει λόγω της οικονομικής δυσπραγίας των ταμείων και ακόμη χειρότερα της κοινωνίας και την ίδια στιγμή ο «πληθωρισμός» σε ειδικούς γιατρούς με τα μοιρασμένα βιλαέτια των Ιδιωτικών Ομίλων και των ήδη από έτη εργαζόμενων συναδέλφων (όσων αντέχουν ακόμη) να σε συνθλίβει .
Πώς να αντέξεις λοιπόν, πόσα ψυχικά αποθέματα να διαθέτεις, πόσο έρωτα για την επιστήμη σου να έχεις για να σταθείς όρθιος, με αξιοπρέπεια, με ήθος, να μπορέσεις να εμπνεύσεις εμπιστοσύνη σε έναν πολίτη – ασθενή.
Αν άντεξες όμως όλα τα προηγούμενα γιατρέ μου, μάλλον έχεις εκπαιδευτεί και να μπορείς να διαβείς τους δύσκολους σημερινούς δρόμους της δουλειάς και της ζωής…..
Υ.Γ. Πέθανε πρόσφατα ο Τσάκωνας (ελαφρύ το χώμα) αλλά θα μείνει η ατάκα 6 χρόνια στο δημοτικό, 6 στο γυμνάσιο, 6 στο πανεπιστήμιο, 6 για ειδικότητα (φτάσαμε στα 24 χρόνια) και κάπου εκεί χάνονται μερικά χρόνια ακόμη μαζί με τις μπούκλες στο κεφάλι που καμάρωνε ο γονιός.