… πέρασαν σχεδόν 3 χρόνια από τότε που έγιναν εκλογές και άλλαξαν τα πρόσωπα στο τιμόνι τη ΕΠΕΓΕ… οι συνάδελφοι που «εκθέσαμε» τον εαυτό μας στις τότε εκλογές βάζοντας υποψηφιότητα δεν είχαμε τίποτε άλλο στο ‘πίσω μέρος’ του μυαλού μας από το να προσφέρουμε χρόνο και κόπο για το κοινό μας «σπίτι» την Επαγγελματική Ένωση Γαστρεντερολόγων Ελλάδας που με πολύ κόπο και μεράκι δημιούργησαν άξιοι συνάδελφοι πριν από εμάς.
… όσοι πιστεύουν ότι το να αφαιρείς έστω και ελάχιστο χρόνο από την δουλειά σου αλλά και από την οικογένεια και τα παιδιά σου είναι εύκολη υπόθεση μάλλον δεν θα ασχολήθηκαν ποτέ ούτε με την διαχείριση της οικοδομής τους ή τον Σύλλογο Γονέων του Σχολείου των παιδιών τους. Η συμμετοχή στην κοινή μας ζωή, στον «δημόσιο χώρο» όπου ζούμε ή δραστηριοποιούμαστε επαγγελματικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ιερό καθήκον κάθε πολίτη..
Έτσι κάπου εδώ μου ήρθε στο μυαλό το κείμενο του Antonio Gramsci από την εφημερίδα – φυλλάδιο «Citta Futura» με τίτλο «Μισώ τους αδιάφορους» που γράφτηκε στα 1917 και σε ηλικία 26 ετών.
«Μισώ τους αδιάφορους… …Το να ζεις πραγματικά σημαίνει να είσαι πολίτης και να συμμετέχεις. Αδιαφορία σημαίνει αβουλία, είναι παρασιτισμός και δειλία. Η αδιαφορία δεν είναι ζωή. Γι’αυτό και αντιπαθώ τους αδιάφορους.
Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Είναι ή θηλιά γύρω από του νεωτεριστή τον λαιμό, το αδρανές βάρος με το οποίο καταπνίγονται οι λαμπρότερες των ιδεών, είναι ο βάλτος που περιβάλλει την γηραιά Πολιτεία και την υπερασπίζεται καλύτερα και από τα ισχυρότερα τείχη και την ανδρεία των υπερασπιστών της, καθώς οι επιτιθέμενοι βουλιάζουν μέσα στις κατάμαυρες ρουφήχτρες του, αποδεκατίζοντάς τους, αποκαρδιώνοντάς τους μέχρι και του σημείου να απέχουν των συνηθισμένων ηρωικών τους πράξεων. Η αδιαφορία είναι μια πανίσχυρη δύναμη στην ιστορία. Δρα παθητικά, αλλά λειτουργεί έτσι κι αλλιώς… …Το κατεστημένο που δείχνει πως κυριαρχεί ιστορικά δεν είναι τίποτα παραπάνω παρά η απατηλή εμφάνιση αυτής της αδιαφορίας, αυτής της τάσης προς την αποχή.
…..Τώρα οι αδιάφοροι εκνευρίζονται και βγαίνουν από τα ρούχα τους, θέλουν να διαφύγουν των επιπτώσεων ισχυριζόμενοι πως δεν ήταν μέρος του σχεδίου, πως δεν είναι τάχα υπεύθυνοι. Μερικοί μυξοκλαίνε, κάποιοι άλλοι βρίζουν και καταριούνται, αλλά μόνο ελάχιστοι από αυτούς αναρωτιούνται: “εάν είχα κάνει το καθήκον μου, εάν είχα πει την άποψή και είχα προσφέρει την γνώμη μου, θα συνέβαιναν τελικά όλα αυτά;” Αλλά ελάχιστοι θα κατηγορήσουν τον εαυτό τους για την αδιαφορία τους, τον κακώς εννοούμενο σκεπτικισμό τους, την αποτυχία να δανείσουν το σθένος και την δύναμή τους στους οργανωμένους πολίτες που παλεύουν ενάντια στις ατυχίες ή που αγωνίζονται για ένα κοινό στόχο.»…
Ζω και αισθάνομαι ήδη την έντονη πνευματικότητα της πλευράς μου, το παλλόμενο έργο της μελλοντικής πολιτείας που η πλευρά μου οικοδομεί… …Σε αυτή την πολιτεία δεν υπάρχει κανείς που να κάθεται στο παράθυρο παρακολουθώντας τους λίγους να μοχθούν και να ματώνουν, κανείς που να κάθεται στο παράθυρο καραδοκώντας να απολαύσει τα πενιχρά αποτελέσματα αυτής της δραστηριότητας, ξευτιλίζοντας όλους όσους μόχθησαν και μάτωσαν για το πόσα λίγα τελικά κατόρθωσαν»..
Αφήνοντας πίσω τα σημαντικά σίγουρα λόγια του, νεαρού τότε, Antonio Gramsci σκέφτομαι ότι οι εκλογές για την νέα θητεία του Δ.Σ της ΕΠΕΓΕ είναι μπροστά μας και πολύ σύντομα θα δοκιμαστούμε με την συνείδησή μας και το καθήκον μας να κρατήσουμε ζωντανή την Ένωσή μας. Οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους αλλά κυρίως τους νέους συναδέλφους που βλέπουν κόπους και όνειρα να δοκιμάζονται. Σε αυτούς τους νέους συναδέλφους πρέπει να στηριχθεί η Ένωσή μας, στον αυθορμητισμό, την δύναμη, και την φρεσκάδα τους κρύβεται η προοπτική να διαμορφώσουμε όρους και προϋποθέσεις επαγγελματικής επιβίωσης και πάνω σε αυτή να οικοδομήσουμε όποια συλλογική και ατομική επιτυχία.
Η ιδιώτευση με την ολοκληρωτική της έννοια δεν μας πρέπει. Αν νομίζουμε ότι κτίζοντας το προσωπικό επαγγελματικό μας «κάστρο» θα σωθούμε από το μνημονιακό τσουνάμι είμαστε γελασμένοι, όπως αν νομίζουμε ότι σαν επαγγελματική επιστημονική ομάδα μπορούμε να σωθούμε αν δεν σωθεί μαζί και η κοινωνία είμαστε επίσης γελασμένοι.
Πεδίο δόξης λαμπρό λοιπόν, να κατατεθούν ιδέες, να προταθούν ενέργειες και λύσεις μα κυρίως να μπουν μπροστά κορμιά για να κτιστεί η συλλογική μας αρχικά συνείδηση και στην συνέχεια (ή ταυτόχρονα) να βρούμε τον κοινό μας βηματισμό με τα άλλα «κομμάτια» της κοινωνίας ώστε όλοι μαζί ή έστω οι περισσότεροι να περάσουμε στην αντίπερα όχθη.
Δεν χρειάζονται υπερήρωες, άνθρωποι με κοινή λογική και όρεξη χρειάζονται που θα αφιερώσουν μέρος της δράσης τους στο κοινό καλό, που είναι έτοιμοι να ακούσουν τις δίκαιες ή και άδικες κριτικές για όσα θα κάνουν και κυρίως για όσα δεν μπόρεσαν να κάνουν. Τέτοιοι θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμασταν και εμείς που η θητεία μας τελειώνει, σε μια περίοδο καθημερινών αλλαγών που πολλές φορές δεν προλαβαίναμε ούτε να ενημερωθούμε για όσα σχεδιάζονταν ή εφαρμόζονταν. Αν τα καταφέραμε να σταθούμε έστω όρθιοι και να σας αντικρύσουμε στα μάτια με την συνείδηση «ήσυχη» είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό και δεν μπορούμε να το απαντήσουμε οι ίδιοι. Θα το μάθουμε στην επόμενη εκλογο-απολογιστική Γενική Συνέλευση στα πλαίσια της ετήσιας διημερίδας μας ακούγοντας όλους εσάς και κυρίως θα περιμένουμε τον φρέσκο αέρα που θα μας πάει στην επόμενη μέρα…
.. γιά να μην ζήσουμε το Amper Alert: Εξαφάνιση Γαστρεντερολόγου..
καλή μας δύναμη..
Χάρης Τσιώνης – Μέλος του Δ.Σ της ΕΠΕΓΕ.