Η «Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη» ένα από πιο σημαντικά ζητήματα της ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής αποτελεί μήνες τώρα αντικείμενο έντονου και ευρύτατου προβληματισμού στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες σε αντίθεση με εμάς που ανάμεσα στα ρεαλητοπαιχνίδια μάθαμε τα πάντα για τον Βαβίλη και τους άλλους «12 Αποστόλους», για τα παρα-σκήνια των εκλογών μητροπολιτών, αρχιερέων και πατριαρχών τα οικο-νομικά σκάνδαλα στην διαχείριση των εκκλησιαστικών περιουσιών και την ελαφρότητα με την οποία τα «εθνικά θέματα» τα διαχειρίζονται εξω-θεσμικοί παράγοντες «μισθώνοντας» ανθρώπους στην κυριολεξία του υποκόσμου.
Βέβαια ο λογαριασμός πάντα έρχεται και σε εμάς, πάντα καθυστερημένα, θα φτάσει μόλις ξυπνήσουμε από την αιώνια βλακεία μας και τότε πάλι θα ανακαλύπτουμε «ύπουλους εχθρούς» που απέξω επιβουλεύονται «την εθνική μας ανεξαρτησία» και την «μοναδικότητα του περιούσιου λαού των Ελλήνων».
Αν μπορούσαμε λοιπόν να ξυπνήσουμε θα ανακαλύπταμε ότι αυτούς τους καιρούς διαμορφώνεται το τι Ευρώπη θέλουμε για το αύριο.
Η οικονομική σε μεγάλο μέρος ενοποίηση έχει προχωρήσει σημαντικά πιο μπροστά από την πολιτική ενοποίηση και η Ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη ή Ευρωσύνταγμα όπως λέγεται μάλλον αυτόν τον σκοπό έρχεται να υπηρετήσει.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι οι κυρίαρχες σήμερα πολιτικές δυνάμεις στην Ευρώπη πρεσβεύουν αντιλήψεις περί «ανόθευτου και ελεύθερου ανταγωνισμού» και «άκρως ανταγωνιστικής οικονομίας της αγοράς» αλλά γνωρίζουμε ότι είναι πράγματι αντιδημοκρατικό να θέλουν τις αντιλήψεις αυτές να τις δώσουν «συνταγματική αξία».
Τα κράτη μέλη είναι υποχρεωμένα δυνάμει του άρθρου ΙΙ-117 να ακολουθούν μία και μόνο οικονομική πολιτική, την νεοφιλελεύθερη: εκείνη που ασκείται σύμφωνα με «την αρχή της ανοικτής οικονομίας της αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό» χωρίς καμία αναφορά στην κοινωνική προ-στασία, χωρίς καμιά κοινωνική δέσμευση, χωρίς τα «αμορτισέρ του κα-πιταλισμού που μπορούν να τον κάνουν ανθρώπινο» όπως ακόμη και ο πρόσφατα αποβιώσας πάπας Ιωάννης Παύλος ο ΙΙος έλεγε.
Ο καθηγητής του συνταγματικού δικαίου Αντ. Μανιτάκης λέει: «Τώρα με την αναγωγή, των αντιλήψεων αυτών, σε συνταγματική αρχή, ο ελεύθερος ανταγωνισμός τοποθετείται τυπικά και συμβολικά πάνω από τα εθνικά συντάγματα. Οι εθνικές κυβερνήσεις στερούνται του δικαιώματος να ασκούν οικονομική πολιτική άλλη από την «φιλελεύθερη».
Η οικονομική πολιτική, τόσο για τα όργανα της Ε.Ε. όσο και για τις εθνικές κυβερνήσεις, δεν μπορεί να είναι πλέον αντικείμενο πολιτικής αντιδικίας ή διαμάχης μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων (π.χ. σοσιαλιστών και φιλελευθέρων). Η οικονομική πολιτική τίθεται εκτός πολιτικής και τοπο-θετείται στην κυριολεξία πάνω από την πολιτική».
Τα συλλογικά αγαθά και ο φυσικός πλούτος μπαίνουν κάτω από την αρχή της αγοράς.
Σε αντίθεση με όλα αυτά το λεγόμενο Ευρωσύνταγμα κάνει εκπτώσεις σε αυτό που οι δημοκρατικές αξίες και ο πολιτισμός της Ευρώπης κατοχύρωσαν μέσα από κοινωνικούς αγώνες και συγκρούσεις τους τελευταίους δύο αιώνες, αυτό που ο Ευρωπαϊκός διαφωτισμός ανέδειξε.
Οι κατακτήσεις του Ευρωπαϊκού κοινωνικού πολιτισμού που περιλαμβάνουν το «κοινωνικό κράτος» (ένα θεσμικό πλαίσιο που λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας για τους πιο αδύνατους), τα κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα υποβαθμίζονται.
Δεν υπάρχει η άρνηση του πολέμου που αρκετά εθνικά Ευρωπαϊκά Συντάγματα το προβλέπουν.
Δεν αναγνωρίζει την ιδιότητα του Ευρωπαίου πολίτη και γι’αυτό δεν απαιτεί την νομιμοποιητική του ψήφο. Σύνταγμα σημαίνει κοινή χώρα , σημαίνει πολίτες αυτής της χώρας άρα και δικαιώματα αυτού του πολίτη στην αναζήτηση εργασίας, στην εκπαίδευση κλπ.
Επιτρέπεται έτσι η ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων αλλά όχι των ανθρώπων – πολιτών.
Εμείς, σε αντίθεση, πρέπει να αναζητήσουμε μια Ευρώπη δημοκρατική, κοινωνική, μια Ευρώπη της αλληλεγγύης και της ειρήνης.
Το «ΟΧΙ» σε αυτή την Συνθήκη είναι ένα βροντερό ΝΑΙ στην ελπίδα για την Ευρώπη των λαών της και όχι των τραπεζιτών.
Η αντίθεσή μας με αυτό το Ευρωσύνταγμα πρέπει να βρίσκεται σε απόλυτη σύγκρουση με τις αντι-ευρωπαϊκές αντιδραστικές δυνάμεις. Οι δυνάμεις αυτές απορρίπτουν την Ευρώπη γιατί αυξάνουν τα λαϊκιστικά, αντιδραστικά και ξενοφοβικά σύνδρομα υπέρ δήθεν της εθνικής κυριαρχίας
Εμείς θέλουμε περισσότερη Ευρώπη, θέλουμε να είμαστε περισσότερο Ευρωπαίοι.
Απαίτηση κάθε δημοκρατικού πολίτη σε όλη την Ευρώπη είναι να ανοίξει τουλάχιστον η συζήτηση γύρω από το τι Ευρώπη θέλουμε και αποτέλεσμα αυτής της απαίτησης είναι σε 9 χώρες να γίνουν δημοψηφίσματα για την επικύρωση του «Ευρωσυντάγματος», σε μία μάλιστα από αυτές, την Γαλλία, να είναι μπροστά το «ΟΧΙ». Στην χώρα μας αντίθετα, όπου μεγαλοσχήμονες με κάθε αφορμή διακηρύσσουν ότι είμαστε η κοιτίδα του πολιτισμού και της δημοκρατίας, οι δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις (Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ) πέρασαν απ’την βουλή με συνοπτικές διαδικασίες την ψήφιση και «όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε».Ελάχιστες ήταν οι πρωτοβουλίες που πάρθηκαν για συζήτηση με τις απόψεις για το ΝΑΙ και το ΟΧΙ παρούσες και αυτές, προς τιμή τους, από φορείς μικρούς και αδύνατους. Τα 2 μεγάλα κόμματα δεν μπήκαν στον κόπο ούτε με τα μέλη, τους φίλους ή τους οπαδούς τους να ανοίξουν συζήτηση. Αντίθετα έβαλαν πάλι χέρι στο δημόσιο χρήμα στέλνοντας ανά την επικράτεια ένα εξοπλισμένο πούλμαν για φτηνή μονόπλευρη προπαγάνδα.
Στην πόλη των Σερρών (στους περιφερειακούς δήμους «μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά…») έγιναν 3 εκδηλώσεις. Την πρώτη εκδήλωση την διοργάνωσε προ καιρού η ΕΛΜΕ Σερρών (το «συνδικάτο» των καθηγητών) με εξαιρετική επιτυχία φιλοξενώντας και τις δύο απόψεις με υψηλού επιπέδου καλεσμένους (ένα πρώην Ευρωβουλευτή και ένα καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου). Την δεύτερη, σε σειρά, εκδήλωση την διοργάνωσε ο Δήμος Σερρών που αποφάσισε ότι αρκούσε να παρουσιαστεί μόνο η μία άποψη δείχνοντας παρά τις αφελείς δικαιολογίες την επιδερμική του δημοκρατική ευαισθησία και αντίληψη, ενώ υποσχέθηκε ότι θα υπάρξουν και άλλες «ευκαιρίες» (να θυμίσω εδώ ότι για την χώρα μας έληξε το ζή-τημα αφού η βουλή ήδη ψήφισε το ΝΑΙ της.) κάτι που μάλλον έπεισε μό-νο τους αφελείς και τους ίδιους. Δεν πειράζει εμείς γεννήσαμε την δημοκρατία, έστω και αν μετά την δώσαμε για υιοθεσία γιατί δεν την αντέχαμε!!! Την Τρίτη εκδήλωση την διοργάνωσαν δύο γυναικείες οργανώσεις (μας φόρεσαν πάλι τα γυαλιά!!!), η ΕΓΕ Σερρών και το Δίκτυο Σερρών της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών που βέβαια με δημοκρατική συνέπεια φιλοξένησαν και τις δύο απόψεις.
Είναι απορίας άξιο γιατί σε μια χώρα που οι δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις αγγίζουν στις εθνικές εκλογές το 90% των ψήφων, των προσερχόμενων στις κάλπες, Ελλήνων δεν τόλμησαν να δεχτούν ως νομιμοποιητική πράξη την ψήφιση του «Ευρωσυντάγματος» μέσα από δημοψήφισμα.
Το δημοψήφισμα δεν θα έδινε, δυστυχώς, αυτό που εγώ προσωπικά θα επιθυμούσα αλλά νομίζω ότι τουλάχιστον θα ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συζητήσουμε το τι, πώς και το γιατί της Ευρωπαϊκής Συνταγματικής Συνθήκης. Κι’ όμως σε όλους τους τόνους και με κάθε ευκαιρία μας τονίζουν για το πόσο σημαντική είναι αυτή η νεοφιλελεύθερη πορεία της Ευρώπης αρκεί να την δεχόμαστε χωρίς δεύτερη κουβέντα.
Όλα αυτά κάνουν κάποιους «καχύποπτους» σαν και εμένα να λένε «ΟΧΙ» σ’ αυτό που το ονομάζουν Ευρωσύνταγμα, και του οποίου βέβαια η απόρριψη μπορεί να ανοίξει ένα νέο κύκλο συζητήσεων για μια Ευρώπη πιο κοντά στις προσδοκίες αλλά και τις ανάγκες των πολιτών της. Να ’ναι καλά οι Γάλλοι που με το «ΟΧΙ» τους κρατάνε ζωντανή την ελπίδα.
Όσο για τους Έλληνες παράκληση να μην ροχαλίζουν τουλάχιστον σ’ αυτό τον βαθύ τους ύπνο γιατί ενοχλούν τους υπόλοιπους.
